Bozcaada'da Habbele kumsalındayız. Mısır alıyoruz.Mısırcının yanında terbiyeli, küçük bir kız. "herkesin elinde bu kitap var" "haklısın belki de herkes okuduktan sonra okumalıydım" (afallayınca ancak bu yanıtı buldum) "sen de merak ediyor musun?" "hayır, benim yaşıma göre değil bu kitap". erkekler için basıldığı söylenen gri kapaklı versiyonunu aynı plajda aynı gün gerçekten bir erkek okuyucunun elinde görünce sırıtmama neden olan diyalog.
Bu yaz tatili için son iki yazın şezlong kitaplarını seçmiştim. Kendimce sebeplerim vardı.
Pembe kapaklı Aşk, çünkü Mahrem'den itibaren takip ederken en son Baba ve Piç'te bıraktığım (301'e destek gibi algılamayınız, o kitabı okudum sonrakiler ilgimi çekmedi) Elif Şafak'ı olanca şöhretine rağmen yeniden okumak istedim. Orhan Pamuk'tan Benim Adım Kırmızı'yı hatırlatan kurgusunda belki de hata ederek Mahrem'i aradım, bulamadım. Sebep küçük kızların dikkatini çekecek kadar bütün şezlonglara kıvrılmış olması değil... Kitaplar okunmak için yazılır. Dedim ya Mahrem'i aradım hata ettim.
Diğer kitap Masumiyet Müzesi... Geçen Ekim'de New York'ta beraber kaldığımız Zeynep odada yokken gizli gizli başlamış, bitirememiştim. Sonra kitabı satın almış ama o ara canı sıkkın olan ablama oyalanması için hediye etmiştim. Heyecanla okurken kitabın kahramanının takıntılı aşkı ile darlanma eğilimli kalbim iyice sıkıştı, Nobel ödüllü Orhan Pamuk'u gerçekten sevmediğimi (yazar olarak yoksa nasıl bir insan olduğunu bilmem mümkün değil) fark ettim (bitirme başarısı gösterdiğim diğer kitabı Benim Adım Kırmızı ve kendisini sevmememin de 301'le ilgisi yok!)
Yani damak tadı meselesi ama Oğuz Atay dururken cık cık!
Vee Paul Auster. Başladım ama bitiremedim. In the country of last things, şu sel ve nolacak bu dünyanın hali döneminde sakın okumayın. Daha sakin bir döneme bırakın. İpucu veremem.
Auster'ı bıraktığım gibi Yaşar Kemal'e geçtim. Binboğalar Efsanesine. Olmakla pek övündüğüm Yörüklüğe başlangıç dersi gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder